Tekst: Annemarie Broshuis
Muziek: Jan Roerdink
Het Laantje van Lasonder is een smal pad dat de binnenstad verbindt met het buitengebied richting de Duitse grens. Het pad is genoemd naar de Ds. Bernard Lasonder die in de 19e eeuw dominee in Hengelo (O) was en nadat hij met emeritaat ging, is hij in Groenlo gaan wonen. Het pad wordt veel gebruikt door wandelaars en fietsers. Ooit fietste een meisje Mina richting de buurtschap Zwolle aan de Duitse grens en kwam door het gebied dat ’t Mazevonder werd genoemd. Zij ging zoals vele kinderen, bramen (Brummels) plukken langs de kant van de zandpaden. Helaas kreeg ze pech en liet de fiets, samen met de emmer met bramen, staan om hulp bij een boerderij te vragen. Na enige tijd met de politie teruggekomen op de plek waar het onheil was gebeurd, bleken de fiets en de bramen verdwenen. Een jong politieagentje vond de fiets en de emmer met bramen en samen gingen ze langzaam richting de woning van Mina aan ’t Laantje van Lasonder.
Miena oet ’t Laantje van Lasonder
Ik bun Mina oet ’t Laantje van Lasonder
‘k Heb de fietse laten staon in ’t Mazevonder
Want ik kreeg ne lekken band
deur ’t puntdraod an de kant
‘k Bun de fietse kwiet, oh wat een trammelant
‘k Was brummels wèzen plukken en kreeg ne lekken band
ik ging hen bellen naor ne boer de fietse lei an de kant
maor nao ’n stief kwateerken wat had ik toch een pech
d’n emmer brummels en de fietse waren beide weg
ie gaot, zo zei mien moo, naor ’t plietsieburo
Refrein
D’r zat ’n jong agentje den keek mi’j steurig an
heel deep in de ogen, ik werd d’r dreierig van
Ik zei: “too help mi’j keuken dan, de fietse bun ik kwiet”
Hee zetten zich de pette rech en zei: ”Mijn naam is Piet,
die fiets die vinden wij, maar zegt eens hoe heet jij?”
Refrein
De fiets lag in de weide, d’n emmer lag d’r naost
’t agentjen nam mi’j in den arm, wi’j hadden heel gin haost
en later op de broedlagt, toon kwammen ze van ’t bureau
op fietsen met ne platten band, dee kregen wi’j kano
met een proces-verbaal, daorop ston dit verhaal
Refrein
